Refleksione ‘perkthyer’ne vargje…Jane ne proces…Metila Dervishi fundgushti, 2025
‘Dritehumbetira’
…Urrejtja kishte pushtuar vendin e Dritëhumbetires.
Të këqijtë bëheshin gjithnjë e më djallëzorë.
Të mirët po mundeshin nga të ligjte.
Padrejtësi e pashembullt.
Njerëz pa dritë,
pa humanizëm, pa mëshirë,
pa dashuri,
veç dashurisë për të qenë më të diabolik.
Burrat tradhtonin gratë,
gratë ‘shperfillnin’ fëmijët,
për të mos marrë damkën e “të mirës së padëshiruar”.
Kush ishte i thjeshtë, përbuzej.
Kush studionte me pasion, shuhej.
Korridoret e punës mbusheshin me fytyra të vrenjtura,
gati ta pështynin atë që lindte i pastër, i ndershëm.
Krimi intelektual kish marre dhene
Nota te larta, diploma pa merite
Escort-at, po respektoheshin, edhe kur ngjiteshin në katedra dijesh.
Pasuesit e dijes i donin te paafte, por te djallezuar.
Ndersa fitorja me e madhe ish Prestigji i Mëkatit.
Njerëzit helmoheshin me viruse,
ilaçe të skaduara.
Ashtu siç kishte skaduar edhe dhurata më e bukur e Zotit:
dashuria dhe dhembshuria.
Bota kthehej në robotë, në zombi,
të krijuar për çdo epsh e marrëzi.
E keqja nuk ngopej, nuk shuhej…
“Zgjohu,” më thanë,
“ka dalë drita.”
U lumturova.
Mendova se ishte veç një ëndërr.
Jo, ishte bota që po merrte fund:
familja, shoqëria, psherëtimat e shpirtit, dashuria,dija…( vazhdon) e paredaktuar
…….. ……. …..