Kjo poezi paraqet një eksplorim të thellë të temave të dashurisë, dëshirës dhe kërkimit të kuptimit, përmes imazheve të pasura dhe ndjellëse poetike. Përdorimi i elementeve natyrore si erërat (siroku, zefiri, aquilon, tramontane) si dhe referencat mitologjike për Erinyes i shtojnë një dimension mistik dhe universal narracionit.
Luan Rama arrin të krijojë një atmosferë magjepsëse dhe zhytëse, duke e transportuar lexuesin në një udhëtim poetik nëpër peizazhe të brendshme dhe të jashtme. Veçanërisht ndjellëse dhe magjepsëse janë përshkrimet e shtigjeve të dashurisë të mbushura me jasemini, vendbanimet e thella të dëshirës dhe lëndina e ëmbël e gjumit. Një përvojë e pasur dhe e thellë poetike, që e fton lexuesin të reflektojë mbi misteret e ekzistencës dhe dëshirat e shpirtit njerëzor. . (flz)
I thirra të gjitha erërat,
sirokun, zefirin, aquilon, tramontana
Dhe me shallet e tyre petale
u largova, të ndjekur nga Eumenidët
Në dehje pa fund,
Në shtigjet e dashurisë të mbushura me jasemini,
të çova në vendet e pusho,
në thellësitë e dëshirës
ku kujtesa humbet dhe zbehet,
në kthjellimet e ëmbla të gjumit,
Pa pyetur se çfarë ishte kjo nxehtësi
që më dogji gjymtyrët dhe buzët e mia,
kjo pështjellim në kufijtë e botës,
Ndoshta një ëndërr për të shijuar bota e ndaluar,
Të këputësh mollët e Edenit,
fiqtë dhe frutat e Abrahamit,
të shijosh aromën e lëngut të bardhë
të ateistëve,
farën e lindjes,
në pritje të një fije për të thirrur?
Ç’është atëherë?…
U bëra erë dhe u largova
si mbi një gjethe “vjollcë”,
duke lënë pas meje mirazhe të brishta
Lulet e kuqe të prera në ajër kërcenin
të dehur në një det jasemini dhe puthjesh,
Pa ditur nëse një ditë. do kthehesha apo jo…
Luan Rama
(përktheu nga shqipja F.LAzo)
